Mijn 10 bijzondere tics

Ik zag bij een blogvriendinnetje een tijdje terug een blog voorbij komen over haar rare beauty tics. Bij het lezen daarvan bedacht ik me dat iedereen eigenlijk wel gekke fratsen heeft die haar of hem kenmerken. En dan niet alleen op het gebied van beauty, geef maar toe 😉 Ik heb dan ook een rijtje uit mijn rariteiten-kabinet verzameld waar ik me dagelijks schuldig aan maak.

Ik haat tassen

En haat-liefde verhouding; zo kun je mijn relatie met tassen het beste omschrijven. Ik vind tassen leuk, maar oh my god wat verzamel ik er altijd een klerezooi in! Eens in de zoveel tijd kieper ik hem in een keer ondersteboven. Dan vind je nog eens wat; die ring die je al weken kwijt was, ah dáár is dat briefje van 5 gebleven, en jippie; er zat nog een banaan in mijn tas…van 2 weken gelden, blèch.

‘Stop wat in mijn laarsje’

Ik heb eigenlijk helemaal geen tas nodig, vind ik. Gek, ik hoor het me zeggen, maar mijn tas zit toch áltijd stampvol met onzin dat ik dagelijks met me meesleur. Maar als het echt niet hoeft, prop ik de belangrijkste dingen in mijn binnenzak ga lekker ‘vrij’ de deur uit. Maar ik heb sinds een paar jaar een andere ‘opberg-tic’. Zo draag ik bijna altijd mijn telefoon in mijn laars mee. Mijn binnenzak vind ik daar niet zo prettig voor; ik vind dat stiekem een beetje eng, zo dicht bij mijn hart (daar is weer een rariteit :-D), dus probeer ik dat zoveel mogelijk te vermijden. Maar een pinpasje en rijbewijs past ook prima in de schacht van je boots hoor. Wees gewaarschuwd, bij de Super kijken ze wel raar op als je moet bukken om je pinpas te pakken, haha!

 Ik ben altijd alles kwijt

“Owww, ik ben ook áltijd alles kwijt!” Ja ik hoor het mezelf met regelmatig zeggen en ik zie die blik van Vriendlief dan meteen op frons staan. Want, daar komt de vraag: “Waarom heb je er dan ook geen vaste plek voor?”
Tja…als ik dán weer uit mijn tas leef en dán alles weer in mijn binnenzak of laars stop, dan heeft iets niet echt een vaste plek hè? *Zegt ze tegen vriendlief terwijl ze geïrriteerd haar tas ondersteboven kiepert.*
En meestal vind ik het 3 uur later in de naad van de bank, tussen de rotzooi op tafel of, hey, tóch in mijn tas: Niet hard genoeg geschud, haha! Echt, ik ben de moed aan het opgeven om hier iets aan te doen en moet het denk ik maar gaan accepteren; Ik ben gewoon een chaoot. En ik heb best een beetje medelijden met diegene die met mij moet samenwonen. Sorry schat 🙂

Gekke Lasagne

Lang, lang geleden ging ik met mijn ouders op vakantie naar Wales. Ik herinner me vooral de prachtige natuur en het gebied rondom het huisje. Er stond een pony, die ons mensen niet zo tof vond en ze dan ook liever opat. En een idyllisch watertje waar we zelf onze forel vingen. Maar die we ’s avonds niet aten, omdat papa ‘m dood had geslagen, moordenaar!
Maar ook de grappige eetgewoontes staan mij nog bij. Zo herinner ik me dat ik daar voor het eerst Lasagne heb gegeten. En waarom ik dat nog weet? Omdat ze er patat bij serveerden! Zelfs nu ik de 30 allang gepasseerd ben, wil ik nog steeds patat bij mijn lasagne geserveerd krijgen. Want er gaat niets boven je frietjes dippen in de lasagnesaus!

Nagels moéten even lang zijn

Vroeger beet ik nagels, maar gelukkig ben ik daar vanaf. Ik heb echt geen idee meer hoe ik er vanaf ben gekomen, maar wat het was; het heeft geholpen. Ik kan tegenwoordig best lange nagels houden, zonder al teveel moeite. Het enige dat ik gebruik is een laagje nagelverharder. Maar wat als er een afscheurt of breekt? Tja, dan moet ik echt met pijn in het hart, álles eraf halen. Want een rijtje nagels met 1 afgescheurde ertussen, dat ziet er toch niet uit? En as we speak, zit er een scheur in mijn nagel. Jammer; geen lange nagels naar het feestje van aanstaande donderdag….

To the left, to the left…

Ik heb kort haar en laat het elke keer weer een beetje anders knippen. Maar ik laat het altijd zó knippen dat ik het zowel links als naar rechts kan dragen. Het meeste draag ik het (voor mij) naar links. Het stomme is alleen, dat ik het zelden tot nooit de andere kant op draag. Maar tóch komt er elke keer uit mijn mond: “Ik wil het wel naar beide kanten kunnen dragen.” Suf…

Navelstaren is verboden

Al vanaf kinds af aan, vind ik mijn navel maar een raar en vooral naar ding. Als ik al aan dat ding denk draait mijn maag al om. Laat staat dat iemand, of ikzelf, me daar aanraak, whaaa!
Laatst lag ik op de mat bij Pilates me -heel charmant-  in een soort vogelnest te werken. Als aanwijzing welke spieren ik moest aanspannen prikte de instructrice in mijn buik bij mijn navel. Wow! What the…! Ik heb me héél erg moeten inhouden om het niet uit te schreeuwen. Maar ik heb haar wel duidelijk gemaakt dat ze diréct die vinger uit mijn navel moest halen, haha! Ze zal wel gedacht hebben. Ik vraag me overigens wel af waarom dat nou is, dat ik daar niet tegen kan. Iemand een idee? Ik heb wel eens een fabeltje gehoord dat heksen vroeger werden gespiest op een zwaard, recht door hun navel heen (ahhh deze plaatjesdenker wordt nu gék). Zou ik in een vorig leven een zwarte punthoed als fashion-item hebben gedragen?

Gekke gerechten fan

Als ik een menukaart bekijk, kan ik het niet laten om een gek gerecht te kiezen als deze op de kaart staat. Of dat nou het hoofdgerecht is of het dessert, ik vind het leuk om iets bijzonders te proberen. Dat had ik toen ik klein was al; toen bestelde ik Frittensuppe in Duitsland. Als klein meisje verheugde ik me op de soep met…frietjes! Helaas waren het geen frietjes maar melerige pannekoekreepjes in een flauwe bouillon, getver! Met een aparte benaming heb je bij mij de helft al gewonnen. Geef gerechten een spannende naam en ik bestel het wel hoor.

Sucker voor toetjes

Nu we toch ‘confessions’ aan het maken zijn over eten; ik kijk in een restaurant altijd als eerste op de dessertkaart. Op basis hiervan bepaal ik of ik een voorgerecht neem of niet. Ik ben namelijk niet zo’n enorm grote eter en er past écht geen dessert meer in als ik een voor- en hoofdgerecht achter de kiezen heb. Je snapt dat er dus meestal geen voorgerecht wordt besteld. Oh en dat ik vervolgens wel mijn hoofd volprop met zo’n heerlijk broodje vooraf, waardoor er eigenlijk alsnóg geen ruimte is voor dat dessert, oeps.

Koekoekeloeren

Zoals je aan de uitgelichte foto wel hebt kunnen zien, heb ik een beetje moeite om normaal op een foto te gaan. Deze tic stamt echt uit mijn jeugd; toen kon ik dat ook al niet, vraag maar aan mijn mama. Je ziet hier en daar wat serieuze foto’s van mij online, maar geloof me als ik daar héel veel moeite voor heb moeten doen. Als ik sta te draaien en er ineens iemand met een camera voor mijn neus staat, kan ik me dan ook meestal niet inhouden. Getuige onderstaande foto, blijkbaar had ik trek 😉

Nu ben ik natuurlijk nieuwsgierig of ik echt zo raar ben of dat er iemand van jullie is die zich in een van bovenstaande tics wel herkent.  Leave a comment if you’re just as silly as me! En ik bedenk me dat ik op het gebied van muziek ook wel wat rare tics heb. Hier zal ik je binnenkort mee verblijden 😉

De uitgelichte foto is van Richard Garsthagen, gemaakt tijdens Culinair Zoetermeer Kids experience, waar ik het kampioenschap ‘Gekke bekken trekken’ probeer te winnen. Ik ben als eerste geëindigd 🙂